Τα ελληνικά αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά ήταν γνωστά από την αρχαιότητα για τις καταπραϋντικές και αναζωογονητικές ιδιότητές τους.
Για τον Ιπποκράτη, τον πατέρα της Ιατρικής, τα βότανα ήταν η βάση των φαρμάκων. Οι αρχαίοι Έλληνες έτριβαν πριν το γεύμα το τραπέζι τους με δυόσμο. Σύμφωνα με την μυθολογία, στον Τρωικό πόλεμο, οι θεοί μεταμόρφωσαν σε θυμάρι τα δάκρυα της Ωραίας Ελένης. Οι ρωμαίοι στρατιώτες αρωμάτιζαν με θυμάρι το μπάνιο τους για να τονώνουν την ενεργητικότητά τους, ενώ το φασκόμηλο το χρησιμοποιούσαν ως πολυφάρμακο. Υπάρχουν αναφορές για την ιαματική του δράση από τους μεγάλους γιατρούς της αρχαιότητας Ιπποκράτη, Διοσκουρίδη και Γαληνό. Τη ρίγανη τη θεωρούσαν δώρο της Αφροδίτης και βέβαια σύμβολο της ομορφιάς. Και μην παραλείψουμε το θαυμάσιο, αλλά παραγνωρισμένο αυτοφυές τσάι των ελληνικών βουνών, τον σιδερίτη.
Η θρεπτική και καταπραϋντική αξία των βοτάνων αναγνωρίζεται επιστημονικά με πλήθος ερευνητικών εργασιών σε Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Ως αφεψήματα πρέπει να καταναλώνονται με προσοχή και με τη συμφωνία του γιατρού, κυρίως από τις εγκύους και από όσους παίρνουν φάρμακα.
